نظرگاه

دشت هویج شهر من سبز ترین ترانه است

نظرگاه

دشت هویج شهر من سبز ترین ترانه است

مانا.

.مرا بازیچه ای در آستین بود. 

 

هوا دلچسب و گلها دلنشین بود

لواسان با تو فردوس ِ برین بود  

 

کنار ِ برکه وقتی می نشستی

مرا بازیچه ای در آستین بود  

 

صدای ِ تو طنین ِ دیگری داشت  

نگاه ی تو ظریف و تیز بین بود  

 

سلام ِ ساده و.... کوبیدن ِ در

هماره با نشاط ی ما قرین بود   

  

بهر چیزی که می بردی بهانه

به پاس ِ ناز ِ تو روی ِ زمین بود  

 

مرا بازیچه های ِ َمفرَغ و مِس

تو را بازیچه ها از جنس ِ چین بود

 

به یاد آری شبان ِ پِر ستاره ؟

   افق تا بیکران زیر ِ نگین بود   

  

شب ِچهار شنبه سوری نیّت و فال

کنار ِ   آش ِ رشته   دست چین بود  

 

در ایامی که ما همسایه بودیم

بسی ذوق و هنر در هفت سین بود  

 

سپهر و سُست عهدی های ِ  ایام

چه گویم سرنوشت ِ ما همین بود  

 

شنیدم سالروزِ زادن ِ تو است

خبر هائی که سُرخ و آتشین بود  

 

امید   و   آرزوی ِ کامیابی

پیام ِ  من به خوب ِ نازنین بود

 

  مانای نازنین تولدت مبارک 

۸۹/۱۲/۵

اسمان ِ   آبی ِ   شعر

    

تابستان.

آسمان   آبی   شعر
بی‌شک آن تابستان 

 

تمام عاشقانه‌هایم را برای کودکی می‌نوشتم  

که از چشم‌های من آب می‌نوشید  

شب‌ها اعتراض کنان از پشت پنجره‌ها می‌گذشتند و  

به هر بهانه، به هر صدا سیلی می‌زدند  

چشمانم آبی بود و پاره‌های تنم ارغوانی  

کودکم بی‌بهانه می‌خندید و به سیلی شب آرام می‌گرفت 

 

من اما با هیچ بهانه‌ای آرام نمی‌شدم  

دست‌هایم طعم دریا گرفته بودند  

صدایم طنین زمستان داشت  

برف‌ بر تنم می‌بارید  

آواز می‌خواندم  

از چشم‌های کودکم آب می‌نوشیدم. 

نفیسه نواب پور

ورجین .

.varjin  

  

در من طنینی دوباره 

 

دل ای سپیدارِ ایام ، آزاد وخاکستری باش 

 

 

از بد نشانی گریزان ، از بد گمانی بری باش  

 

 

بر رغم ِ  دوران  نِکو شو شهدی بر این گفتگو  شو 

 

 

در این گرانجانی ِ تلخ ،  ارزان و پُر مشتر ی باش  

 

 

در  من  نشسته  به زاری همزاد ِ  من    ،   بیقراری 

 

 

آنک فرو پاشی ِ ، آری ، احساس  ِ شوق آوری باش  

 

 

لبخنده ام رفته از یاد ،   ویرانه شد یاد ِ آباد  

 

 

آهم رسیده به فریاد ،  انگیزهً   دیگری باش  

 

 

دی رفت و سرما فسرده ، ورجین  دی  از  یاد  برده  

 

بر دوش ِ بید ی بهاران   گیسوی ِ افسونگری باش  

 

 

 

گر با  جوانه  بجوشی ، جام ِ جوانی       بنوشی  

 

ُبستان ِ نو گشته دامن  دَستان ِ نیلوفری باش  

 

 

شور ِ دلم  پا گرفته ، جامی  ز ِ صهبا گرفته  

 

آرایهً   شاعری   شو ،  آواز ِ  خنیاگری باش  

 

 

با کُرد وزند و ستاره، در من طنینی دوباره  

 

من دفتر ِ  شعر ِ نابم ،تو لفظ ِ ناب ِ دری باش  

 

 

فروردین   88 -  لواسان   _    ورجین